Ceny energii w Europie: Nadchodzi (kosztowna) zima 

Stłumiony popyt, ograniczona podaż, polityka ekologiczna i złe wyczucie czasu to przepis na szybujące w górę ceny energii, których ochłodzenie może zająć od trzech do sześciu miesięcy. Europa jest szczególnie zagrożona z powodu niskich zapasów i dużą zależność od gazu ziemnego. W ostatnich tygodniach gwałtownie wzrosły ceny energii, a zwłaszcza gazu ziemnego, co skłoniło kraje do wznowienia wytwarzania energii elektrycznej z węgla. To z kolei spowodowało gwałtowny wzrost cen węgla.

Szok wynika z połączenia czynników popytu i podaży. Z perspektywy popytu silne globalne ożywienie zwiększa popyt na energię elektryczną i paliwa. Co więcej, po dość surowej zimie 2020/2021 na półkuli północnej zapasy gazu ziemnego (LNG) pozostały na niskim poziomie, a teraz kraje spieszą się z uzupełnianiem zapasów, aby przygotować się na chłodniejszą pogodę. Ponadto Chiny zdecydowały się również wdrożyć nowe przepisy dotyczące ochrony środowiska, które dodatkowo zwiększyły popyt i zachęciły firmy do gromadzenia zapasów LNG.

Po stronie podaży, w USA około 40% dostaw gazu zostało wyłączonych w następstwie huraganów. Mimo że Rosja wypełnia swoje zobowiązania umowne wynikające z umów długoterminowych, to jednak ogranicza eksport, ponieważ zanim zwiększy dostawy na rynki światowe, musi w znacznym stopniu uzupełnić zapasy na zimę. Handel światowy pozostaje ograniczony z powodu ograniczonych możliwości żeglugowych i portowych na całym świecie. 

Problem potęguje kilka zdarzeń niepożądanych występujących w tym samym czasie.

• Niektóre elektrownie jądrowe w Wielkiej Brytanii i Niemczech są w trakcie konserwacji.
• Europa odnotowuje mniejszą produkcję energii wiatrowej, przez co krajom takim jak Wielka Brytania czy Hiszpania brakuje kilku GW mocy.
• W Brazylii poziom rzek jest bardzo niski, co jest katastrofą dla elektrowni wodnych.

Europa przegrywa wojnę „przetargową” i spóźnia się z uzupełnianiem zapasów. Rosnące ceny gazu ziemnego są szczególnie dużym wyzwaniem dla Europy, ponieważ region jest w dużym stopniu uzależniony od importu. Jednak kraje azjatyckie, które nie mają dostępu do unijnych rurociągów i w związku z tym są zdesperowane, by uzupełnić zapasy, wygrywają wojny przetargowe na dostawy LNG.  Szczególnie Chiny wydają się być skłonne do gromadzenia zapasów gazu „bez względu na koszty”. W związku z tym, podczas gdy wielu krajom spoza UE udało się odzyskać poziomy zapasów zbliżone do trzeciego kwartału 2020 r. lub nawet wyższe, jak w przypadku Wielkiej Brytanii, UE nadal jest o 25 pp poniżej pełnej pojemności magazynowej.